Auteur: Pim en Gerdine Marijs

Na een lang proces zijn vandaag de kinderbijbels aangekomen. Na een stapel papierwerk in de afgelopen dagen mochten we dan eindelijk de dozen met Kijk en Luisterbijbels in ontvangst nemen.

Wat een dapper meisje is dit! Hamditu werd geboren met een lichamelijke beperking, ze had twee extra beentjes bij haar heup. Hierdoor was ze nog nooit buiten geweest vanwege schaamte. Lichamelijke afwijkingen worden namelijk hier gezien als een vloek en straf voor de familie dus men verbergt kinderen met een lichamelijke beperking.

Genet, de moeder van Fikir(12 jaar) en Hiwot(6 jaar) , werd plotseling ernstig ziek en raakte halfzijdig verlamd. Ze kon niet meer voor hun zorgen en Fikir, de oudste, kookte het eten, gaf haar moeder te eten, waste de kleren enzovoorts. Tot ze op een dag geen eten meer hadden en ze bij een buurvrouw om brood vroegen. De buurvrouw ontfermde zich over het gezinnetje en riep de hulp in van Marjan en Belinda die in haar wijk andere mensen hielpen. De kinderen werden ondergebracht in andere gezinnen om de moeder te ontlasten en een veilige situatie te creeeren voor de kinderen. Jammer genoeg kwamen we er achter dat de kinderen meer als werkster werden gebruikt dan dat men voor hen zorgden. De meisjes misten elkaar erg, vooral Hiwot mistte haar moeder en zus. Ook Genet huilde veel om haar dochters en vroeg naar ze. Fikir ging niet meer naar school en werd steeds zwijgzamer over de situatie waarin ze verkeerde.
Met hulp van een Ethiopische vrouw kwamen we in contact met het meisje en konden we haar wat vragen stellen. Ook zijn we gaan kijken bij Genet, de moeder van Fikir en Hiwot. Ze woont in een heel klein hokje, waar ze gratis mogen wonen maar binnenkort uit moeten omdat de huisbaas een huis gaat bouwen op zijn land. Als onze ogen gewend zijn aan het donker zien we dat Genet op een dekentje op de grond ligt, en in een hoekje staan wat schaarzame spulletjes. Er is geen toilethokje te vinden, het hokje van 1,5 bij 1,5 meter is het enigste wat ze hebben. Genet probeert te praten maar het kost haar nog veel moeite. Extra begeleiding en (fysio)oefeningen voor haar zou ook niet verkeerd zijn. De man van Genet kwam ook om het hoekje kijken, Genet is sinds vier jaar met hem, dus hij is niet de vader van de twee dochters. Hij doet af en toe dagwerk, maar nu zijn vrouw hulpbehoevend is, is hij veelal thuis om voor haar te zorgen. Thuiszorg kent men hier jammergenoeg niet.
Nadat we als team hebben vergaderd over deze moeilijke situatie, hebben we besloten hun op te nemen in het noodhulp programma. We gaan proberen het gezin te rehabiliteren, dat ze weer bij elkaar kunnen wonen in een betere leefomgeving en situatie. We gaan met behulp van de buurvrouw (die al langere tijd van Belinda geld kreeg om eten te koken voor Genet en heel veel helpt), een beter huur huisje zoeken en dan kopen we direct twee matrassen, een bed, kussens, beddelakens en warme dekens. De Ethiopische vrouw die al eerder had geholpen in deze situatie gaat zorgen dat de kinderen uit de gezinnen weer thuis komen wonen, de buurvrouw biedt aan dat ze tijdelijk bij haar mogen wonen als overbruggingsperiode. De kinderen kunnen dan weer naar school waar ze vroeger ook heen gingen, in hun oude vertrouwde omgeving. We hopen dat Genet ook beter opknapt als haar kinderen weer in haar buurt zijn.

Weer is het onrustig in Ethiopie. Tot groot verdriet van veel Ethiopiers. De meesten willen door, iets opbouwen., hun kinderen in een veilige omgeving laten opgroeien, naar school laten gaan enzovoorts. Maar de politieke onrust, de onvrede en woede onder bepaalde groepen mensen, zorgen ervoor dat de economie telkens weer terugvalt, maar gelukkig ook langzaam aan weer opkrabbelt.
Demonstraties gingen gepaard met geweld: winkeltjes, huizen en auto’s werden her en der in de grotere steden verbrand, drie dagen werden de hoofdwegen geblokkeerd, en bedrijven, winkels en scholen gesloten op bevel van de demonstranten. Zelfs ziekenhuizen werden gesloten en ambulances die toch probeerden te rijden werden overvallen en vernield. De economie staat dan stil en miljoenen euro’s verlies wordt gedraaid. Inmiddels is de rust aardig terug gekeerd met ingrijpen van de federale militairen. Laten we bidden dat de komende periode rustig en vredig mag blijven, vooral in de aanloop en voorbereidingen van de verkiezingen aankomend voorjaar.
Met ons als gezin gaat het goed, we zijn dankbaar voor Gods beschermende Hand! Er wordt wel veel flexibiliteit gevraagd in zulke situaties, zowel van ons als van de kinderen. In Nederland kun je je niet zo goed voorstellen dat er ‘s morgens gebeld wordt dat je die dag niet naar school kunt komen omdat demonstranten de wegen hebben afgesloten. Ook de volgende dagen was het elke morgen weer afwachten hoe die dag zou gaan lopen. Wanneer de rust terug leek te keren konden de kinderen weer naar school maar kwamen er nog zo weinig kinderen opdagen dat ze weer naar huis mochten. Gelukkig is de school nu weer dagelijks open en kunnen de kinderen weer veilig naar school.
Zelf konden we die dagen van demonstraties ook niet van de compound, dat was te gevaarlijk. Ook alle winkels waren dicht. Zo leerden we ook creatief omgaan met de voedingsmiddelen die we nog in huis hadden. Zo bakten we zelf brood, wat ook nog eens heerlijk was. De derde dag werd het weer rustiger en konden we weer naar de winkel waar we gelijk een grote voorraad inkochten met de gedachte: ‘je weet maar nooit’.
In zulke situaties worden andere zaken veel minder belangrijk. Als je hoort schreeuwen en schieten in je nabije omgeving, kom je automatisch in een soort overlevingsstand, en lukt ook ander werk niet zo goed meer. We waren constant gericht op: hoe is het nu? Wat gebeurt er, zou het al minder worden? ’s Morgens vroeg ging Pim dan kijken bij de hoofdweg om te zien of de demonstranten weer begonnen waren met het blokkeren van de weg. En wat voelden we dan weer een teleurstelling als het inderdaad weer een dag van demonstratie leek te worden. Gelukkig hadden we veel contact met andere mensen via de whatsapp en kregen we regelmatig foto’s of berichten door waar er geweld werd gebruikt zoals dat er groepen demonstranten stenen door de ruiten gooiden bij flatten en auto’s. Dan werden we weer extra waakzaam en voorzichtig. Ook konden we elkaar bemoedigen. We willen iedereen heel hartelijk bedanken voor jullie gebed zowel voor Ethiopie als voor ons en alle bemoediging vanuit Nederland!

Alweer een aantal weken geleden is Hannah Nijsse begonnen met de mannen handwerk groep! Vanuit de straatmannen die kwamen naar de community maaltijd konden we met ons team een aantal mannen selecteren, waarvan er een aantal heel trouw komen, en een aantal soms. Hannah geeft ze eenvoudige schrijfoefeningen om hun motoriek te testen en te ontwikkelen, en inmiddels is ze met hen met houtbewerking bezig. Pim en Hannah zorgen voor balken die ze met een afkortzaag zagen in dunne plakken, waar Hannah dan met de mannen groep mee verder kan door ze te laten schuren, en afbeeldingen of teksten er op laten branden of verven. De mannen hebben het enorm naar hun zin, vooral Solomon, een jonge man die om verschillende redenen op straat terecht is gekomen. Hij bloeit op, hij geniet van de uitdaging en voldoening. Het is prachtig om ze zo te zien genieten! En de handwerk producten zijn ook mooi, en kunnen we heel goed verkopen in zowel de shop hier als in Nederland. De afkortzaag mochten we lenen van een bedrijf, een aantal materialen konden we kopen van het budget van de handwerkgroep. We zouden heel graag een goede werkbank willen maken en een aantal materialen zoals bankschroef, schroefmachine en een afkortzaag willen kopen, maar daar is meer geld voor nodig. Wilt u mee helpen om een inkomen te creëren voor straatmannen zodat ze niet hoeven rond te komen van bedelen, maar mooie handwerk producten kunnen maken?

Voor de kinderen was er speciale aandacht tijdens deze community maaltijd. Marjolein en Petra hadden een Bijbelverhaal voorbereid en vertelden dat aan de hand van flanellen figuren/illustraties. De kinderen, jammer genoeg waren er niet heel veel kinderen meegekomen, luisterden aandachtig en vonden de illustraties prachtig. Na het eten kregen ze, net als de volwassenen, een warme sjaal en een set slofjes. En speciaal voor de kinderen een speelgoedje erbij. Aan hun gezichtjes te zien waren ze er erg blij mee. We hopen en bidden dat de Heere het vertelde Bijbelverhaal en getoonde liefde wil zegenen en met Zijn Heilige Geest deze kinderharten wil bereiken en dat ze kinderen van Hem mogen worden.

Laatst met de community meal waren er weer zo’n 75 straatmensen, voornamelijk mannen. De meesten waren of kreupel, verlamd of blind, of mentaal/geestelijk beperkt. Ook waren er een heel aantal jongere mannen, waarvan de meesten besmet zijn met het HIV-virus en verstoten uit de gemeenschap. Hannah Nijsse hield een Bijbelse meditatie, vertaald door Zelalem. Na afloop van de maatijd kreeg iedereen het evangelisatie boekje ‘The Good Artist’(van CityBibles) mee, in het Amhaars en Oromo.
Het valt ons elke keer weer op dat er een goede onderlinge band en zorg voor elkaar is. Men zorgt voor elkaar en denkt aan de ander. Vooral aan degene die zich helemaal niet kunnen verplaatsen, die immobiel zijn en niet kunnen komen naar het inloophuis. Ze vragen ons bijvoorbeeld of we bij diegene langs kunnen gaan, en ook vragen ze een extra maaltijd mee voor diegene. Wat bijzonder dat ze in hun soms zo moeilijke situatie elkaar helpen, beschamend ook.

De stralende lach van deze jongen zegt al genoeg… Zoveel vreugde om een school uniform, schriften en schoolboeken, daar wordt je zelf ook blij van. Deze kinderen krijgen een kans op goede educatie, waardoor ze ook betere kansen hebben in de toekomst met betrekking tot een goede baan en daarmee een stabiele levenssituatie. Zo belangrijk, vooral omdat deze kinderen uit arme en instabiele gezinssituaties komen. Juist deze kinderen hebben zoveel hulp nodig om niet de dupe te worden van de situatie waarin ze opgroeien.
Zo supporten we bijvoorbeeld drie kinderen naar school, waarvan de oom hen naar het inloophuis bracht om hulp te vragen. De kinderen komen van het platteland, uit een gezin van vier kinderen. De vader heeft hun moeder en zusje gedood, en daarna zichzelf. De andere drie kinderen van 8, 11 en 15 waren op dat moment niet thuis en hebben het familie drama overleefd. Zelfdoding komt nog heel veel voor hier, zowel in de stad als op het platteland. De kinderen zijn ondergebracht bij een oom en tante in Dukem, die zelf ook eigen kinderen hebben. Zij kunnen voor de kinderen zorgen maar de school is voor hen teveel. Ons team hoopt naast de school support deze drie kinderen ook verder te begeleiden en coachen in hun trauma-verwerking en verdere ontwikkeling.

Sinds Augustus zijn we begonnen met het klaarmaken van het inloophuis in Debre Zeit. Zo zijn de kamers schoongemaakt door Zenebech de nieuwe gastvrouw voor het centrum in Debre Zeit. Ook zijn de sloten vervangen, zodat we ervan zeker zijn dat er geen sleutels rondzwerven. Vervolgens zijn we begonnen met het inrichten van de verschillende ruimtes. Zo is er 1 ruimte voor de vrouwengroepen, waar we een bankstel voor hebben gekocht. Een ruimte met 2 gedeeltes is bedoeld voor het gehandicaptenproject. Hiervoor hebben we stoelen, tafels en een mat voor op de grond gekocht. Ook is het speelgoed gewassen en uitgezocht om weer fris te beginnen met het nieuwe schooljaar. Verder zijn er nog een kantoortje en een keukentje waar koffie/thee en eten kan worden klaargemaakt. We hopen in September te beginnen met het gehandicaptenklasje en we zijn begonnen met het selecteren van vrouwen voor de vrouwengroep vanuit Debre Zeit.

Een lekkere warme beker melk en een broodje, wat wil je nog meer met dit natte, gure, koude, regenachtige weer in de regentijd…
De summerschool is weer begonnen. Met drie lange maanden zomervakantie zijn de kinderen blij een aantal dagen per week naar ons inloophuis te mogen komen voor een beker warme melk, een broodje, persoonlijke aandacht en bijlessen voor vakken die ze moeilijk vinden op school. En er is natuurlijk ook altijd tijd om wat leuks te knutselen!
En elke keer mag de Bijbel opengaan en krijgen deze kinderen uit de Bijbel verteld Zelalem, Blen of Messie.

Steeds vaker komen er ook mensen uit Debre Zeyt naar het inloophuis in Dukem. Ook via anderen werden er een aantal mensen in nood op ons pad gebracht, uit Debre Zeyt, die we in onze programma’s konden opnemen. Een poos geleden werd de vraag bij ons neergelegd of we een gehandicapten klasje, van 6 verstandelijk gehandicapte kinderen, konden overnemen als Addis Alem zijnde. Al met al zorgde ervoor dat de ideeën en plannen rondom een tweede locatie, en wel in Debre Zeyt, steeds meer vorm kregen.
Na een tijd van bidden, overleggen en zoeken kwamen we op een prachtige compound in Debre Zeyt waarbij wij zelf kunnen wonen als gezin én er een afgescheiden stuk compound is voor het tweede inloophuis!
Sinds deze week zijn we begonnen met schoonmaken en kan het inrichten beginnen!
Meer informatie over de locatie in Debre Zeyt volgt!

Regelmatig gaan twee van ons team huisbezoeken doen. Daarbij bezoeken ze de mensen binnen ons project, of nieuwe mensen die in aanmerking kunnen komen voor een van onze programma’s. Ik ga zelf niet altijd mee, omdat soms een blank gezicht verkeerde verwachtingen geeft, niet alleen van degene die in nood is, maar juist ook van de omgeving. Zo gebeurd het wel eens dat na zo’n bezoek de huishuur opeens wordt verdubbeld, want men gaat er vanuit dat ‘die blanke’ dat toch wel betaalt. Wij werken echter juist altijd toe naar zelfstandigheid, en daarbij werkt een verdubbelde huishuur niet echt aan mee. Toch ga ik af en toe mee. Zo gingen Zelalem en ik pas een keer mee met Belinda, die in Debre Zeyt in bepaalde wijken regelmatig komt en in aanraking komt met veel nood en soms heftige situaties. In Dukem komen al enkele mensen vanuit Debre Zeyt, en op dit moment zijn we de plannen voor een tweede inloophuis in Debre Zeyt aan het uitwerken.
Wat we dan zoal tegenkomen op zo’n morgen? Hierbij in het kort, om een indruk te geven:
* Een vrouw met HIV, twee tienerdochters, en nu weer zwanger van haar man die niet bij haar woont maar af en toe langs komt. Ze heeft een gezwel in haar hals en met de combinatie van HIV is ze vaak ziek waardoor ze niet geregeld kan werken. Ze kan amper rond komen, heeft geen geld voor medische kosten en ook een operatie voor het gezwel in haar hals kan ze niet bekostigen.
* Een moeder die ons smeekt of we haar dochtertje van veertien naar het buitenland kunnen sturen, ze heeft leukemie en de dokters hier kunnen haar niet meer beter maken maar moeder geloofde vast dat als wij haar naar het buitenland zouden meenemen ze daar beter zou worden.
* Een jongentje van 12 jaar met ernstige epilepsie, verlaten door zijn moeder toen hij drie jaar was, woont bij vader en stiefmoeder. Hij geeft een verwaarloosde indruk en krijgt niet geregeld een maaltijd, wat echter wel zeer belangrijk is met de medicatie voor zijn epilepsie. Hij heeft veel wonden van het vallen, hij kan niet praten maar lacht de hele dag, het is een vrolijk jongentje.
* Een jonge moeder van 23 jaar, dochtertje is 8. Ze is op haar 12e uitgehuwelijkt aan een oudere man. Hij is overleden aan HIV, zowel moeder als dochter heeft nu ook HIV. Ze werkte bij een koekjesfabriek maar is daar ontslagen vanwege haar gezondheidstoestand. Haar dochtertje is nog nooit naar school geweest en moeder kan de huishuur niet meer betalen en is moedeloos en wanhopig.
Het is ingrijpend en ook soms ontzettend moeilijk om de verhalen aan te horen, maar ook om beslissingen te maken in hoe we iemand kunnen helpen. Ik ben dankbaar met onze lokale werkers die helpen met een beeld te krijgen van ieders situatie en daarna de juiste beslissingen te maken. Bij urgente noden helpen we vaak op korte termijn met financiele steun en op langere termijn begeleiding en coaching in het zoeken naar werk, sociale netwerk uitbreiden enz.
Inmiddels hebben we ook een fijn systeem als team waarbij we intake gesprekken hebben met degene die met een hulpvraag komt, als team bespreken we daarna de situatie en maken een indicatie. We bespreken welke hulp we kunnen bieden en voor welke termijn. Ook evaluatie hoort hier nu bij, waardoor we een beter totaalbeeld krijgen.

De manden verkoop gaat goed, en telkens is de winkel met de producten weer bijna leeg. De producten zijn mooi en gewild zowel in Nederland als in Ethiopie. Dat betekent dat we ook weer nieuwe vrouwen kunnen toevoegen aan de vrouwengroepen. Door middel van de vrouwengroepen kunnen we een band opbouwen met de vrouwen en hen coachen. In dit vrouwenprogramma richten we ons op alleenstaande moeders en vrouwen in probleemsituaties. Door het contact met de andere vrouwen breiden ze hun sociale netwerk uit, waardoor ze sterker in de maatschappij komen te staan. Daarom zijn we zo blij dat de manden verkoop goed gaat en we kunnen uitbreiden. Een van mijn eerste vragen aan een vrouw in nood is altijd: kun je manden maken? Want dan kunnen we haar opnemen in de groep en verder begeleiden en kan ze wat bij verdienen.
Zo ook bij een vrouw op straat, ze had een jongentje op haar rug en eentje in haar armen. Ze vroeg of ik een van haar tweeling mee wilde hebben en meenemen. Ik stond, samen met een Nederlandse vrouw die zojuist ons project in Dukem had gezien, aan de asfaltweg op een busje te wachten en we schrokken van deze vraag. We begonnen een gesprekje met haar en ik vroeg haar: “Je vraagt dat vast niet zomaar, is het zo erg?”. Ze vertelde me dat ze vaak niet weet hoe ze de huishuur moet betalen, laat staan voldoende voedsel te kopen. Haar man heeft vaker geen werk dan wel en verdiend er te weinig mee om het gezin te onderhouden. Kleren wassen of enjera bakken is te zwaar met een tweeling erbij. Ze was juist die week weer weggestuurd bij een werkgever omdat de tweeling te lastig was. Na even nadenken vroeg ik haar: “Kun je manden maken of een andere handarbeid?”, waarop ze antwoordde: “Nee, maar ik wil het wel graag leren!”.
Ik legde haar uit dat we haar konden helpen, en vertelde hoe ze naar het inloophuis kon komen, en of ze de volgende week dinsdag daar heen kon komen. En ja hoor, de volgende week dinsdag zat ze in het inloophuis te wachten! Een gebedsverhoring, want het komt ook vaak voor dat ze er na uit het beeld verdwijnen.
Blen en Zelalem hadden een intake-gesprek met haar en duidelijk was dat ze binnen de selectie criteria viel. Ze genoot ook duidelijk van de vrouwenmorgen. Gelijk werd afgesproken dat ze de volgende dag training zou krijgen in het manden maken, van een van de ervaren vrouwen van de groep! De jongentjes kregen mooie kleertjes en schoentjes mee, waar ze trots in rond stapten die morgen. Met een dankbaar en tevreden gevoel stapte ik tegen 12 uur in een busje en er na op de gary (paard en wagen) richting huis.

Na pasen kwamen beide vrouwengroepen bij elkaar in het inloophuis. Zelalem had een speciale meditatie voorbereid rondom het thema: “De tweede komst van de Heere Jezus”. Indringend vroeg hij de vrouwen een voor een of zij de Heere konden ontmoeten als Hij vandaag terug zou komen en of ze er naar uit keken.
Intussen kwamen er enkele straatmannen voor een kopje koffie langs, en ook zij sloten zich aan bij de meditatie en luisterden geboeid mee.
De vrouwen hadden weer prachtige manden mee en kregen weer nieuwe materialen mee om nieuwe manden te maken.
Omdat het een speciale dag was kregen ze allemaal een paas-cadeau mee: een emmer met daarin allerlei schoonmaak artikelen en een bezem en dweil, waarmee ze ontzettend blij waren!

In het tweede kwartaal hadden we weer een community maaltijd gepland, deze keer niet op onze compound maar gingen we de straatmensen bezoeken en hen een maaltijd en drinken brengen. Daarbij gebruikten we deze keer als evangelisatie materiaal het boekje: ‘De goede Tekenaar’, waar we mee hebben mogen helpen met de Amhaarse en Oromifa vertaling, geprint door CityBibles. Er was veel interesse naar, vooral de kleurige plaatjes spraken aan, en de boodschap van het Evangelie komt er mooi en duidelijk in naar voren.
We schrokken soms van de hartverscheurende situaties en de trieste verhalen van mensen. Een jonge moeder met haar dochtertje op straat, misbruikt en gedumpt. Blinde mensen. Een verlamde man die op een matrasje in een zinken hokje uitzichtloos voorzich uitkeek, altijd afhankelijk van wat andere mensen hem komen brengen aan eten en andere noodzakelijke dingen.
Wat me bijblijft is, ondanks de situaties van de mensen, hun zorg en liefde voor elkaar! Daar kunnen wij nog veel van leren. Een oude kreupele vrouw vroeg, nadat zij een maaltijd ontvangen had: “Hebben jullie zelf toch wel nu?”, waarbij de tranen me in de ogen sprongen.
Na deze dag komen er geregeld mensen langs voor een praatje en voor hulpvragen. Zo kwam er een dakloze man die graag een onderkomen zou willen hebben, een mobiel huisje van zinken platen. En een man met een rolstoel, de rolstoel banden waren kapot en hij had geen geld om het te repareren. Zo komen er dagelijks noden langs. We proberen te helpen waar we kunnen en altijd de weg naar God te wijzen.
We zijn nog hard op zoek naar fondsen om de projecten en onze teamleden te kunnen bekostigen en zo het werk te laten doorgaan in Ethiopie. Wilt u ook meehelpen om het werk van Addis Alem mogelijk te maken?