Auteur: Pim en Gerdine Marijs

Ook in Ethiopie doen we aan fondsenwerving!
Voor de familiedag van de internationale kerk in Debre Zeyt, waar wij bij aangesloten zijn, organiseerden we een actiemarkt waarbij mensen spullen konden geven om te verkopen. De leukste en handigste dingen kwamen voorbij: speelgoed, boeken, plantenstekjes, taarten en cakejes, en zelfs een herdershond-puppy om per opbod te verkopen! Stroopwafels, snoeprollen en potjes Nederlandse pindakaas en speculoos zijn hier veel waard en werden dan ook voor veel geld verkocht. Ook werden er diensten per opbod verkocht zoals een pannekoekenmaaltijd of een drie-gangen menu bij iemand thuis. Al met al hebben we een mooi bedrag opgehaald voor het Addis Alem project in Ethiopie, voor herhaling vatbaar!

Sinds kort hebben we twee vrouwengroepen, beiden komen 1 keer in de twee weken waarbij de ene week de ene groep komt en de andere week de andere groep. Het bleek lastig te zijn voor de vrouwen om wekelijks te komen (sommigen komen van verder weg) en het huishouden/werk voor een halve dag stil te leggen. Om hen gemotiveerd te houden en wel het contact te blijven houden hebben we toen besloten het om de week te doen, zo is het voor ons en voor hen ook behaalbaarder. De vrouwen genieten van de creatieve activiteiten, sommigen weten nog geen eens met een schaar fijnere vormen uit te knippen en vaak zorgt dat ook voor gegiegel en af en toe eens een grote zucht. Vooral nu ze sinds een aantal weken leren haken, soms gooien ze gefrustreerd het haakwerkje op de grond met een wanhopig: “Ik leer dit nooit!”. Toch krijgen we ze met enige positieve aansporing weer aan het haken en zijn zowel zij als wij supertrots wanneer het wel lukt. Ook tijdens de meditaties aan het begin van de morgen is er steeds meer aandacht en komt er af en toe respons, wat ik zelf heel bijzonder vindt. De vrouwen zijn over het algemeen namelijk erg gesloten en stil en laten niet snel in hun hart kijken. Een aantal van hen is Ethiopisch Orthodox, een aantal van hen niet echt Orthodox maar ook geen prostantse kerkganger, en een aantal zijn trouwe protestantse kerkgangers, maar over het algemeen is de Bijbelkennis minimaal. Vaak als we een gedeelte uit de Bijbel behandelen vraag ik rond wie er bekend is met het verhaal, waarbij er misschien 1 of 2 van 8 vrouwen er wel eens over gehoord hebben. Vorige week vertelde ik, ondersteunend met tekeningen op het whiteboard, het verhaal uit Joh. 10 over het verhaal van de schapen, en dat Jezus zegt: ‘Ik ben de Deur’ en ‘Ik ben de goede Herder, Ik geef Mijn leven voor de schapen’ waarbij we de toepassing naar pasen maakten. Een van de vrouwen had nog nooit van het bijbelboek Johannes gehoord terwijl ze een trouwe Ethiopisch Orthodoxe kerkganger is. De meesten van de vrouwen kunnen zelf ook niet lezen, waardoor wij het Bijbel lezen en meditatie gedeelte des te meer belangrijk vinden. Het is ook mooi om te ervaren dat Messie en Blen groeien wat dit betreft. Vaak bereid ik een Bijbel gedeelte voor, vertel ik in het Amhaars en Messie vertaalt naar Oromifa. Steeds vaker komen ook zij met bepaalde aanvullingen en opmerkingen, ook naar aanleiding van opmerkingen of vragen vanuit de vrouwen, en gaan we steeds meer richting bijbelstudie. Twee weken terug nodigde Blen een van de vrouwen uit om te eindigen met dank gebed, en dat deed ze. Dat was heel bijzonder. Zo mogen we Gods Geest zien werken in de harten van deze vrouwen, tot verheerlijking van Zijn Naam!

Teambuilding is belangrijk voor een sterk team, zeker hier in Ethiopie. In de Ethiopische cultuur gaat men toch al snel uit van wantrouwen in plaats van vertrouwen en duurt het lang voordat er een ‘vertrouwelijke sfeer’ ontstaat. Dat is op zich al heel bijzonder aan ons team dat er langzamerhand, met vallen en opstaan, steeds meer een fijne en vertrouwelijke sfeer is onderling.
Toch blijven we werken aan team building en daarvoor hebben we pas weer het jaarlijkse team uitje georganiseerd. Deze keer naar Ziway: een boottocht op het meer waarbij we nijlpaarden en tientallen vogelsoorten hebben gespot en een eiland bezocht, en erna op een mooie, rustige plek hebben we met elkaar spelletjes gedaan. Het spel SET was het meest populair, het is niet gebonden aan taal of cultuur en vraagt inzicht en slim nadenken, en kan toch redelijk goed met verschillende leer niveau’s gespeeld worden (Aster is bijv. niet naar school geweest, Dinkuu maar voor 3 jaar, de anderen hebben echter vervolgopleidingen e.d. gehad). Het team houdt van uitdaging en een gezonde onderlinge rivaliteit. Al met al was het een geslaagde dag!

Zelalem, die ook social werker is, spreekt veel met de straat mannen wanneer ze naar de inloopmorgens komen. Hij probeert ook de oorzaken van hun huidige situatie te achterhalen. Veel verhalen zijn erg verdrietig en straalt veel eenzaamheid vanaf. Van de regelmatige bezoekers hebben twee mannen aangegeven graag handwerk te doen om zo wat inkomen te kunnen krijgen. We hopen komende tijd met hen naar mogelijkheden te zoeken voor training in het matten en rieten manden maken, en een opstart bedrag te kunnen geven waarmee zij langzaam, onder begeleiding, aan een eigen bestaan kunnen gaan opbouwen.
We zijn nog hard op zoek naar mensen die dit project financieel willen ondersteunen, er is nog veel geld nodig. Wilt u meehelpen straatmensen een kans te geven een eigen bestaan op te bouwen en een plekje in de maatschappij terug te kunnen krijgen, doormiddel van handwerktraining en coaching? Doneer nu uw bijdrage onder vermelding van ‘mannen handwerkgroep’ naar stichting Addis Alem. Alvast heel hartelijk bedankt!

Sinds de laatste community meal komen er nu ook regelmatig een aantal straat mannen naar de inloopmorgens voor een kopje koffie en een gesprekje. Een van de mannen is gehandicapt en gebruikt een rolstoel, alleen zijn de meeste wegen in Ethiopie niet heel erg geschikt voor een rolstoel. Om bij zijn rolstoel te komen kruipt hij met twee houten blokjes onder zijn handen naar de rolstoel toe waarna zijn vriend hem er in tilt. Het valt ons als team op dat men erg betrokken is bij elkaar en ook zorgt voor elkaar. Ook vertellen zij over anderen in nood die niet mobiel genoeg zijn om naar het inloophuis te komen. Regelmatig trekken twee van het team er op uit om ook dezen een bezoek te brengen. Zo kwamen ze twee weken geleden bij een man die al jarenlang op straat leeft en in een gebouwtje woont van zeilen en zinken platen. Hij lag in zijn blootje op een matje, niet capabel om op te staan en voor zichzelf te zorgen. Ons team kocht vanuit het noodfonds een set lakens en een deken en gaven hem een stapel 2ehands kleding, waar de man ontzettend blij mee was.

Het mooie ‘jeugd catechismus’ boekje van ds. Sonnevelt is een boekje om voor jongeren het christelijke geloof uit te leggen en hen de Bijbel te laten bestuderen. Er is schrijfruimte waar aantekeningen gemaakt kunnen worden. Dit boekje is vertaald naar het Amhaars, en met steun van Deputaatschap Bijbelverspreiding mogen we dit boekje laten drukken en introduceren bij de lokale kerken! Vorige week hebben we een mooie omslag gemaakt, met dank aan Antonie, voorzitter bestuur, die tijdens zijn bezoek in Ethiopie mooie foto’s heeft gemaakt hiervoor. Alleen de ‘eagle’ komt van internet 😉. De boekjes zullen deze maand worden gedrukt en er zal worden gestart met de introductie van de catechismus tijdens de trainingen van de lokale kerkleiders.

Naar aanleiding van de trainingsdagen in Ginchi kwamen er veel aanvragen voor Bijbels maar ook theologische boeken en ander studiemateriaal voor de kerkleiders. Zelalem regelt de inkoop en distributie van de Bijbels en boeken en zo kwamen er op een dag twee kerkleiders van Ginchi die namens de andere kerken de Bijbels en theologische boeken met grote blijdschap en dankbaarheid in ontvangst namen!
Wilt u ook meehelpen en Bijbels, studie boeken en evangelisatie materiaal sponsoren? Neem contact met ons op voor meer informatie!

Voor de vrouwenconferentie hadden we een gedeelte van de woonkamer van het Social Center tijdelijk ingericht als ‘boetiek’ met onder andere tweedehands kleding, sieraden en speelgoed. Elke vrouw mocht met kinderen langs komen en kreeg voor haar zelf en voor haar kinderen een set kleding mee. De kinderen mochten een speelgoed of sieraad uitzoeken. Het was een succes en de vele blijde gezichten zullen we niet snel vergeten!

Niet altijd hebben we een maaltijd programma op onze eigen compound. We proberen steeds meer de contacten met lokale kerken te verstevigen en samen met hen activiteiten te ontplooien. Dat klinkt misschien makkelijk maar het heeft zo z’n eigen challenges. Sommige kerken denken er winst uit te kunnen halen, sommige kerken staan er helemaal niet voor open maar toch, heel langzaam aan merken we dat er steeds meer kerken voor gaan open staan. Zo hebben we pas een programma met een lokale kerk gedaan waarbij wij zorgden voor 50 maaltijden (kant-en-klaar-in-bakjes) en drinken, en de lokale kerk nodigden de arme gezinnen van in en buiten hun kerk uit en verzorgden een Bijbelse boodschap. Op de foto kunt u zien hoe we buiten de maaltijden in grote pannen klaarmaakten, en daarna binnen alles in aluminium bakjes verdeelden, dekseltje er op en klaar. Vele handen maken licht werk, en dat was hier ook zo: we hadden veel hulp waarbij het samenwerken als team al genieten was. Het was mooi om dit programma zo te organiseren met een lokale kerk, de samenwerking te zien/ervaren en we hopen dat we steeds meer de nood van de armen kunnen neerleggen bij de lokale kerken en hen te helpen/begeleiden met het geven van praktische noodhulp.

In Ethiopie vierden we iets later kerst dan in Nederland. Hier was het weekend van 7 januari kerstfeest. Naar aanleiding van kerstfeest organiseerden we een vrouwen conferentie. Hierbij hebben via de lokale kerken vrouwen uitgenodigd, die op sociaal, economisch of geestelijk gebied extra hulp en begeleiding nodig hebben. Meer dan 60 vrouwen kwamen! Dat was erg bijzonder. We konden gelijk fijn gebruik maken van de nieuwe tukel op de compound en ook staan er grote bomen op de compound waardoor er voldoende schaduw was. Al lang hadden we het erover om de geslachtslijn van de Heere Jezus uit Mattheus 1, en dan vooral de vrouwen die hierin benoemd staan, te behandelen. De levens en de verhalen rondom deze vrouwen (Thamar, Rachab, Ruth, Bathseba, Maria) zijn situaties die ook nu in het dagelijkse leven spelen. De pijn, schaamte, verdriet zijn herkenbaar. Het bijzondere is dat de volheid en grootheid van Gods genade hierin zo duidelijk naar voren komt. En dat mochten we meegeven aan de vrouwen. In welke situatie ze zich dan ook bevinden, God is genadig. De Heere Jezus is niet gekomen om te oordelen, maar om zondaars zalig te maken!
Op de foto een kleine impressie van het programma. Ons team wat druk aan het werk is in de keuken. Met het meegeven van de Bijbelse boodschap stonden we als vrouwelijke leden van het team voorin (Aster, Blen, Bakalu, Lieneke een Nederlandse vrouw die mee hielp, Gerdine, Meseret en Blen). Zelalem en Meseret vertelden per vrouw van Jezus’ geslachtslijn hun levensverhaal vanuit de ‘ik’-vorm, en gekoppeld aan de vrouw stapten we één voor één naar voren. Aan het eind stonden we als zes vrouwen op een rij (we noemden Eva eerst als eerste vrouw toen alles nog perfect was en er geen zonde, schaamte of verdriet bestond), en lieten zo stuk voor stuk Gods genade zien, eindigend bij de geboorte van de Heere Jezus. We hopen dat de vrouwen dit niet snel zullen vergeten, de grootte en waarde van het kerstevangelie mogen ervaren, en hun levens en harten tot God mogen keren om Gods rijke genade te ontvangen!

Dinkuu en Pim bouwden samen een prachtige tukel op de compound. Zo hebben we een fijne schaduwplek en kunnen we hier mensen ontvangen, koffie drinken en team besprekingen houden. Ook voor programma’s is het een fijne plek om te zitten. Er moet nog gras overheen, dat is op dit moment prijzig, maar na de regentijd zal het goedkoper zijn dus dan hopen we een mooi grasdak er op te kunnen leggen.

Tijdens de drie trainingsdagen in Assella wilden we ons graag richten op de praktische noden, en dus hadden we de, aan de training deelnemende, kerken gevraagd of ze mensen wisten in hun kerk die in nood waren. Alleen die vraag zelf was al goed denk ik, want tijdens de bezoeken zeiden de leiders al: wij wisten echt niet dat deze mensen in zulke nood waren. We hopen dat dit hen aanzet om nog meer hierbij stil te staan en ‘oren en ogen open te houden’ voor noden in hun gemeenten. Tijdens die dagen bezochten Gerdine en Blen, samen met een afgevaardigde van een lokale kerk, dus een aantal mensen in nood.
Allereerst ontmoetten we een alleenstaande vrouw met twee kleine jongens, die voornamelijk van bedelen rond komt. Het jongste jongetje hoestte flink en oogde ziek, en de kinderen hadden amper kleren aan, terwijl het toch behoorlijk koud was vooral in de avond/nacht. In samenspraak met haar kerk steunen we, dankzij de fondsen van Addis Alem Nederland, voor een half jaar met huishuur en een maandelijks bedrag voor wat extra fruit/groenten. De kerk gaat in tussentijd met haar zitten of ze de kinderen naar een kinderopvang kan brengen en zo zelf kan gaan werken.
Via een andere kerk kwamen we bij een meisje van net 20 met een dochtertje van 2 jaar. Ze werd als jong kind weggegeven aan huishoudens om te werken, ze was moslim. Op haar achttiende werd ze verkracht door één van de familieleden van zo’n werkhuis, en is ze gevlucht uit schaamte. Nu woont ze in een kamertje van 1,50 bij 2 meter! Ze verkoopt koffie en thee langs de weg om rond te komen en de huur van 8 euro per maand te betalen. We waren erg geshockeerd door haar verhaal, en we waren heel dankbaar te horen dat ze kort na de bevalling in contact kwam met protestantse christenen die haar hebben geholpen en dat ze nu ook een trouwe kerkganger is! Ook voor haar hebben we via de kerk voor een half jaar de huishuur betaald en een maandelijks bedragje voor wat extra voedsel of kleding. We hadden een koffer met tweedehands kleding mee en konden bij de verschillende bezoeken hiervan ook fijn uitdelen.
We hopen dat we de kerken hiermee ook hebben kunnen inspireren om open te staan voor de noden in, maar ook buiten hun gemeenten. Vaak voelen kerken zich ook machteloos en weten ze ook niet wat ze er aan moeten of kunnen doen. Tijdens de bezoeken hebben we ook met de kerkleiders gepraat over deze onderwerpen, en we zouden er graag meer over willen praten met kerken, dat zou een structurele oplossing kunnen zijn voor de grote armoede hier. Als de kerk gaat functioneren als het lichaam van Christus, voor elkaar zorgend en voor mensen daarbuiten, daarbij wijzend op Christus als Zaligmaker. Dat de kerk ook een sociaal vangnet wordt. Want wij alleen kunnen wel van alles doen, maar wij zijn niet voor altijd op deze aarde, maar de kerken zullen doorgaan, generatie op generatie. Daarbij is discipel schap ook heel belangrijk: het trainen en coachen van de nieuwe generatie.
Aan het eind van de vrijdagmiddag gingen Blen en Gerdine met de kinderen alvast naar de stad terug terwijl Pim en Zelalem de jongerendienst leidden. We gingen even naar de winkel, en daar stond een jongen, 12 jaar zo bleek later, al rillend en bibberend loten te verkopen aan de straat. Blen keek me aan en zei: hebben we niet nog een trui of vest mee voor deze jongen?
Wat een verheuging dat Blen hier zelf mee kwam. Dit is voor ons een mooi resultaat van het proces waarbij Gerdine met ons team samenwerkt en hen probeert te inspireren om de nood van de armen te gaan zien en te doen wat ze kunnen doen, waarbij ze verschillende dingen overwegen zoals termijn, hoeveelheid van hulp, zelfstandigheid niet weg nemen enzovoorts.
De jongen was graat mager, had dof bruin haar (wat een teken van ondervoeding is) en allemaal soort exceem op z’n gezicht en hals. Hij vertelde dat hij als kind al naar de stad was gekomen, zijn familie ver weg op het platteland woont, samen met z’n broer verkoopt hij loten in de stad om rond te komen. Ze dachten in de stad rijk te kunnen worden, maar dat werd één grote teleurstelling, zoals zoveel andere jongeren in de stad hetzelfde ervaren. We vroegen hem alsjeblieft naar een kerk te gaan, en ook er aan te denken om terug naar zijn ouders te keren en daar bijvoorbeeld op het land te werken. Blen kocht speciale zalf en wat vaseline voor zijn huid en gaf hem wat shirts en een trui die hij gelijk aandeed. En Jafeth en Japshra gaven, zij het na enige moeite, hun chocolade reep aan deze jongen.
We merken dat wanneer we openstaan voor noden, God ons ook mensen op onze weg plaatst die we (tijdelijk) kunnen helpen en vooral op Christus mogen wijzen!

Het is half drie in de nacht als ik Joy, de hond, hoor blaffen. Voor ons huis ligt ‘red ash’ (rode gravel), waardoor je goed hoort wanneer er iemand voor het huis langsloopt. Ik hoorde het red ash knerpen, keek uit ons raam aan de voorkant van het huis en zag een rare lange schaduw. Meestal blaft Joy om andere honden en dan check ik even en zie ik wat schaduwen van honden. Pas gingen de honden uit de wijk wel erg tekeer, en warempel: er liepen twee hyena’s voor ons huis, af en toe komen ze achter van het platteland naar de stad opzoek naar een lekker geurend karkas. Deze keer zag ik dus een rare lange schaduw dus ik liep naar de zijkant van het huis en opende het kleine raam. Daar stond hij, een man van rond de dertig, armoedige kleren aan en een verfromelde juten zak naast hem. Hij stond een draad op te rollen. Van allerlei gedachten schoten door m’n hoofd: iemand van het platteland die de weg kwijt was, dronken misschien, dakloze. Hij keek rond en ik dacht dat hij me zag. De buurman op bellen (de man stond voor het huis van de buurman) had dan geen zin meer, dacht ik. Ik riep in het Amhaars: “Hé, wat doe je daar?” De man schrok op, graaide naar z’n jutenzak en zette het op een rennen. Ik riep nog een paar keer, want ik realiseerde me plotseling dat deze man elektriciteits draden aan het stelen was! Ik hoopte dat buurtmensen me zouden horen naroepen en er achteraan zouden gaan, ik was zelf boven en er achterna rennen had geen zin. De buurman hoorde het geroep en verscheen slaperig op zijn balkon. Ik vertelde het verhaal en hij belde de wijkwacht die even later in een auto rondreed. De buurman zei met enige humor: “Nou, wij hebben allebei nog stroom, dus onze zal hij niet hebben gestolen”. Pim was inmiddels ook wakker geworden en keek rond met de zaklamp, en ja hoor, aan de paal die tegen ons huis waar verschillende elektriciteitsdraden aan zijn vastgebonden, is de onderste aan beide kanten afgeknipt. Aan de overkant van de straat zien we een heel stuk draad loshangen. De dief was dus nog niet klaar, en doordat hij was betrapt heeft hij niet alles mee kunnen nemen. Heel lekker sliepen we niet meer daarna, de adrenaline stroomt door me heen. Met verbazing bedenk ik hoe je in je adrenaline schok kan reageren en geeneens helder kunt nadenken, ik baal er stiekem van dat de man ervan door is gerend, met een slimmere aanpak hadden ze hem misschien kunnen pakken. Aan de andere kant kreeg ik er rust in en mijn gebed vormde zich als vanzelf: of dat mijn roep: “hé, wat doe je daar?” hem mag wakker schudden en tot bekering mag leiden. Hebben wij niet allemaal als zondige mensen zo’n ‘wake-up-call’ nodig?

De laatste trainingstrip van het jaar 2018 was in Assella. En dit keer ging Gerdine met de twee jongste kinderen ook mee, en ook Blen van ons team ging mee. Het was ruim 3 uur rijden met alle hobbels, gaten en verkeersdrempels (zonder verlichting of waarschuwing) op de weg.
Op de oude missionaries compound van de Lutheran Church hadden we drie fijne trainingsdagen. We hadden drie doelgroepen: Kerkleiders, kinder/zondagschoolwerkers en jongeren. Voor de kerkleiders kwam dr. Geleta en gaf les op het gebied van kerkleiderschap en Pim gaf les over het belang van bijbelstudie en bijbelgetrouwheid. Voor de kinder/zondagschool werkers behandelde Zelalem het ondewerp ‘communicatie met kinderen’, ‘het interactief vertellen van een Bijbelverhaal’, Blen en Gerdine behandelden de verwerking van het Bijbelverhaal dmv knutsel/drama waarbij zij de kist met bijbel- en knutsel materiaal introduceerden. Op vrijdagmiddag en zaterdagmorgen was er een jongerenconferentie waarbij Pim en Zelalem de jongeren les gaven in bijbelgetrouwheid en christelijke waarden en normen. De trainingen waren goed georganiseerd door ons team, waarbij ze elkaar overlapten (in verschillende gebouwen) zodat we optimaal gebruik konden maken van de tijd die we hadden en de personen waarmee we naar deze plaats kwamen. Het was fijn om zo als team te gaan, en na drie intensieve dagen waren we ook weer dankbaar en blij toen we zaterdagavond veilig thuis waren.

Teddy, een medewerker van de school waar onze kinderen naar toe gaan, vroeg me twee weken geleden om alsjeblieft mee te gaan naar een jonge vrouw, of ik werk voor haar had. Vorige week drong hij nogmaals er op aan. Bij navraag hoe hij haar kende vertelde hij dat ze een trouwe kerkganger is en hij had gehoord van haar situatie. De kerk zelf wist niet goed hoe ze hier mee om moesten gaan (wat in de meeste kerken hier zo is overigens). Van de week hebben Blen, Teddy en ik haar opgezocht. Direct bij de eerste indruk werden we geraakt en ontzettend dankbaar dat God ons hierheen heeft geleid. Deze vrouw was werkelijk in een noodsituatie. Nadat buren krukjes kwamen brengen om te kunnen zitten (er lag alleen een kaal matrasje in een ruimte waar amper drie mensen konden zitten) vertelt het meisje haar verhaal. Ze komt van het platteland, zo’n drie uur rijden hier vandaan. Ze heeft een diploma in IT (vergelijkbaar met MBO diploma), maar op het platteland is geen werk te vinden. Daarom is ze hier in Debre Zeyt bij China-Western Industry gaan werken. Dit is een groot industrie terrein waar inmiddels zo’n 30.000 jongeren (!) werken. Een prachtige werkgelegenheid maar de salarissen zijn karig, het zijn lange dagen en gevaarlijk werk. Daarnaast is de sociale situatie uitermate zorgelijk. Omdat de meisjes van het platteland komen zijn hun ouders/familie ver weg en men is niet of nauwelijks voorgelicht. Ze voelen zich eenzaam en zoeken geborgenheid, liefde, aandacht. Dat denken ze bij een jongen op het eerste oog te kunnen vinden, ze gaan samen wonen en zodra het meisje zwanger is gaat de jongen weg. De jongen komt ook vaak van het platteland waarbij de sociale controle van familie ook wegvalt en de jongen niet leert zijn verantwoordelijkheden te nemen en de consequenties te ‘facen’. Zo ook dit meisje, ze had een jaar lang een relatie, werd zwanger en de vader is er vandoor. Ze werkte in de fabriek tot de bevalling. Het kindje is nu 3 maanden oud, we zijn verwonderd dat ze tot nu toe het kindje heeft kunnen voeden. Zonder moeder/oma/oudere vrouw die haar kon helpen/begeleiden. Haar familie heeft ze nog niet op de hoogte durven stellen. Het kindje (jongentje) ziet er gelukkig gezond en goed gevoed uit. Het heeft een nylon hemdje van zn moeder aan en een dunne sjaal om hem heen gewikkeld. De nachten zijn op dit moment erg koud, en wanneer ik het kamertje check schrik ik van de situatie: onder de deur is een opening van zo’n 15 cm, ramen zijn er niet (enerzijds gelukkig maar, anders komt er nog meer kou binnen), geen deken/laken/kussen, in een hoek hangt een plastic tas met alle kleren die ze heeft. In een andere hoek staan wat potjes en pannetjes en een houtskool stoof om te koken. We hebben een fijn gesprek met het meisje, we hebben haar mogen bemoedigen vanuit Gods Woord, en we sloten af met gebed. We beloven haar de volgende dag terug te komen met babydeken, kleertjes, mutsjes, lakens, deken en een kussen. Het meisje is stil en emotioneel. Ook wij nemen emotioneel afscheid, het heeft ons behoorlijk geraakt. We lopen rustig terug naar de wijk van de school, ondertussen kunnen we fijn napraten. Wat fijn om zo’n bezoek met Blen te kunnen doen, vooral om haar visie en haar gedachten hierover te horen en op elkaar af te kunnen stemmen hoe we verder kunnen met hulpverlening. Het is een groot gevaar om zelfstandigheid te ondermijnen en afhankelijkheid te creeeren, ik denk dat dat nog de grootste uitdaging is: dat te voorkomen maar toch de nodige hulp te bieden. Geld, kleding, boodschappen enzovoorts geven is in principe makkelijk en ook zeker hoognodig, maar wanneer doe je het goed? De volgende dag bespreken we eerst als team het noodgeval en besluiten we haar te ondersteunen met een boodschappen packet en een klein beetje handgeld en de huishuur totdat de baby 6 maanden is. Ondertussen coachen we haar en gaan we samen kijken naar werkmogelijkheden. Samen met Blen vullen we een boodschappenpakket en we verzamelen babydekens, mutsjes, kleertjes en wat knuffels die we vanuit Nederland regelmatig krijgen, en we kopen op de markt bedlakens, kussen en deken. Wat heerlijk en bemoedigend: Gods voorzienigheid en Zijn zorg. Hij zond ons naar dit meisje met haar baby, om haar te kunnen helpen. Dan heeft ze misschien fouten gemaakt, maar God is genadig!