Het is kurkdroog in het stoffige dorp. Op de bochtenrijke zandwegen zie je bijna geen mensen. Ook geen dieren. Gewoonlijk lopen die gemoedelijk door elkaar. De dieren hebben de schaduwplekken opgezocht, vermoeid van hun lange zoektocht naar water en voedsel.
Alleen langs de doorgaande weg is het druk en levendig. Overal zie je ezelkarren met jerricans vol kostbaar water. Hier en daar is een tapplaats te vinden, waar altijd mensen staan. Water is schaars. De grote vraag in Shala is: Zal het nog schaarser en dus kostbaarder worden? Als je over de zuidgrens van Ethiopië naar Somalië rijdt en je doorgaat naar de Hoorn van Afrika, kom je in het dorre droge Puntland. Vier jaar lang heeft het op veel plekken hier niet geregend. Het vee sterft van dorst en ook mensen kwijnen weg door gebrek aan water en voedsel.
Zo erg is het in Shala nog niet. Als over twee maanden de regen komt, ontwaakt de natuur weer. In een snelle groei is er dan weer voedsel voor dier en mens. Voor nu geldt voor veel mensen: minder eten, tegen steeds hogere prijzen en een snel toenemende inflatie. Zo sluit de cirkel van de armoede zich weer om de mensen.
Soms komt er hulp! De noodhulp in Shala loopt dezer dagen af. En dan moeten de armen maar zien hoe ze het redden. Deze armen: mensen die ik zag bij de voedseluitdeling op de compound. Ook dat aardige meisje dat naar ons zwaaide. Noodhulp is tijdelijk. Dat kan iedereen begrijpen. Maar als de honger blijft, erger wordt, heb je niet zoveel aan begrip. Dan is uw steun van ongelooflijk groot belang.
Pim vertelde enkele weken geleden dat hij probeerde fondsen te werven; met enkele donoren is hij in gesprek. Wat is het dan fijn om nu te lezen dat een van hen geld schenkt, waardoor de hulp weer twee maanden verder kan. Tot de regen komt en het land weer op zaaigoed en een beetje kunstmest wacht.
Dankbaar zijn moet je leren. Dat geldt voor ons allemaal. Zouden ze dat ook in Shala leren? Ik hoop van wel, want dan geeft hulp nog iets wat boven het dagelijks brood uit stijgt.
