Regelmatig gaan twee van ons team huisbezoeken doen. Daarbij bezoeken ze de mensen binnen ons project, of nieuwe mensen die in aanmerking kunnen komen voor een van onze programma’s. Ik ga zelf niet altijd mee, omdat soms een blank gezicht verkeerde verwachtingen geeft, niet alleen van degene die in nood is, maar juist ook van de omgeving. Zo gebeurd het wel eens dat na zo’n bezoek de huishuur opeens wordt verdubbeld, want men gaat er vanuit dat ‘die blanke’ dat toch wel betaalt. Wij werken echter juist altijd toe naar zelfstandigheid, en daarbij werkt een verdubbelde huishuur niet echt aan mee. Toch ga ik af en toe mee. Zo gingen Zelalem en ik pas een keer mee met Belinda, die in Debre Zeyt in bepaalde wijken regelmatig komt en in aanraking komt met veel nood en soms heftige situaties. In Dukem komen al enkele mensen vanuit Debre Zeyt, en op dit moment zijn we de plannen voor een tweede inloophuis in Debre Zeyt aan het uitwerken.
Wat we dan zoal tegenkomen op zo’n morgen? Hierbij in het kort, om een indruk te geven:
* Een vrouw met HIV, twee tienerdochters, en nu weer zwanger van haar man die niet bij haar woont maar af en toe langs komt. Ze heeft een gezwel in haar hals en met de combinatie van HIV is ze vaak ziek waardoor ze niet geregeld kan werken. Ze kan amper rond komen, heeft geen geld voor medische kosten en ook een operatie voor het gezwel in haar hals kan ze niet bekostigen.
* Een moeder die ons smeekt of we haar dochtertje van veertien naar het buitenland kunnen sturen, ze heeft leukemie en de dokters hier kunnen haar niet meer beter maken maar moeder geloofde vast dat als wij haar naar het buitenland zouden meenemen ze daar beter zou worden.
* Een jongentje van 12 jaar met ernstige epilepsie, verlaten door zijn moeder toen hij drie jaar was, woont bij vader en stiefmoeder. Hij geeft een verwaarloosde indruk en krijgt niet geregeld een maaltijd, wat echter wel zeer belangrijk is met de medicatie voor zijn epilepsie. Hij heeft veel wonden van het vallen, hij kan niet praten maar lacht de hele dag, het is een vrolijk jongentje.
* Een jonge moeder van 23 jaar, dochtertje is 8. Ze is op haar 12e uitgehuwelijkt aan een oudere man. Hij is overleden aan HIV, zowel moeder als dochter heeft nu ook HIV. Ze werkte bij een koekjesfabriek maar is daar ontslagen vanwege haar gezondheidstoestand. Haar dochtertje is nog nooit naar school geweest en moeder kan de huishuur niet meer betalen en is moedeloos en wanhopig.
Het is ingrijpend en ook soms ontzettend moeilijk om de verhalen aan te horen, maar ook om beslissingen te maken in hoe we iemand kunnen helpen. Ik ben dankbaar met onze lokale werkers die helpen met een beeld te krijgen van ieders situatie en daarna de juiste beslissingen te maken. Bij urgente noden helpen we vaak op korte termijn met financiele steun en op langere termijn begeleiding en coaching in het zoeken naar werk, sociale netwerk uitbreiden enz.
Inmiddels hebben we ook een fijn systeem als team waarbij we intake gesprekken hebben met degene die met een hulpvraag komt, als team bespreken we daarna de situatie en maken een indicatie. We bespreken welke hulp we kunnen bieden en voor welke termijn. Ook evaluatie hoort hier nu bij, waardoor we een beter totaalbeeld krijgen.
