Als de 10-jarige Mekdes naar de wc moet, steekt ze het smalle, modderige weggetje voor het huis over en loopt ze de keuken in. Naast de potten, pannen en etensvoorraad zit een gat in de grond waar zij, haar broer, zusjes en vader gebruik van moeten maken. Een andere keus heeft ze niet; Mekdes doucht nu al maandenlang in de keuken.
Wie de slimme, grappige Mekdes ziet, ziet een grote glimlach. Achter haar vrolijke gezicht gaat echter veel leed schuil. Nadat haar 4-jarige broertje aan longontsteking overleed, verliet Mekdes’ moeder vier maanden geleden het gezin om bij een andere man te gaan wonen. Een ramp voor Mekdes, haar broer en zusjes; ze verloren niet alleen hun moeder, maar ook de enige bron van inkomsten voor het gezin. Vader Tesfayne (59) die als dagloner altijd keihard werkte om zijn familie te onderhouden, werd zes jaar geleden blind en kan niet meer werken.
Nu ze door het vertrek van hun moeder geen cent meer hadden, verhuisde de familie met steun van de wijk naar een kleine kamer op een compound waar ook andere families wonen. Zonder inkomsten zijn ze afhankelijk van giften van buren en familieleden. Vader Tesfayne vertelt dat hij er helemaal doorheen zit: het dak van golfplaten is verroest en zo lek als een mandje. Dat de hele familie het smalle tweepersoonsbed achterin de kamer moet delen, is ook niet vol te houden. Nu het elke dag regent, drupt het water regelmatig het volle bed in.
“Corona heeft onze situatie verergerd,” vertelt Tesfayne. “Voorheen kregen we regelmatig macaroni van een fabriek hier in de buurt. Door de coronacrisis is deze steun weggevallen en zijn we nog afhankelijker van onze buren.” Hoewel het wijkbestuur hen een beter huisje beloofde, is die belofte tot nu toe niet ingelost. Tesfayne en Mekdes kunnen alleen maar hopen en bidden dat ze binnenkort een huisje met een normaal toilet hebben…
Stichting Addis Alem ondersteunt Tesfayne en zijn kinderen elke twee weken met een voedselpakket en is gestart met reparatie van hun huisje en toilet.
Tekst en beeld: Jilke Tanis, www.juney.nl
